Suki Media

     วันว่างๆ อย่างนี้ พอจะมีเวลานั่งทบทวนเหตุการณ์บ้านเมืองในช่วงนี้ ก็ให้รู้สึกว่าการเกิดเป็นคนไทยมีความลำบากอยู่พอสมควร คิดไปคิดมา มันเป็นเวรกรรมอะไรของคนไทยหนอ ถึงมีเรื่องราวที่บั่นทอนจิตใจได้มากมายเหลือเกิน

     มีอยู่ 10 เรื่องครับที่ผมถือว่าเป็นเวรกรรมของคนไทย ที่อาจติดตัวมาแต่ชาติปางก่อน และคิดว่ามันคงจะติดตัวต่อไปอีกหลายภพชาติด้วยเช่นกัน

     1. คนไทยมีความทรงจำเป็นเลิศ ดูเหมือนเป็นเวรกรรมที่น่ายินดี แต่บางครั้งกลับเป็นเรื่องน่าเศร้า และไม่มีหลักเกณฑ์ใดบ่งชี้ว่าคนไทยเลือกที่จะจำอะไรหรือไม่จำอะไร

     มันคงเป็นเวรกรรมจริงๆ นั่นแหละ ที่การปฏิวัติรัฐประหารแทบทุกครั้ง ทหารมักจะสืบทอดอำนาจในการบริหารประเทศ และที่คนไทยยอมไม่ได้ครั้งล่าสุดก็คือเหตุการณ์พฤษภาทมิฬ จนทำให้คนไทยเข็ดขยาดทหารไปนาน

     จริงอยู่ที่ประวัติศาสตร์มักจะซ้ำรอย แต่ก็จริงอีกเช่นกันที่คนหรือประเทศจะพัฒนาไปได้ ย่อมต้องรู้จักเรียนรู้ความผิดพลาดในอดีต และไม่คิดจะย่ำรอยเท้าเดิมที่เคยมีคนเหยียบย่ำไว้แล้วลื่นล้มลง หาก คมช. ฉลาดพอ ย่อมไม่ริเลียนแบบรุ่นพี่ มิฉะนั้นอาจมีจุดจบไม่ต่างกัน

     แต่โดยส่วนตัวผมเชื่อว่า คมช. จะสืบทอดอำนาจ เนื่องจากเขาย่อมต้องป้องกันการถูกเช็คบิลจากขั้วอำนาจเก่า แต่การสืบทอดอำนาจจะไม่มากจนน่าเกลียด เพราะถ้า คมช. ไม่โง่จนเกินไป ย่อมรู้ว่าการตะกละตะกลามจนเกินเหตุ จะทำให้ประชาชนลุกขึ้นต่อต้านแน่นอน

     และนี่คงเป็นเวรกรรมของทหาร ที่รุ่นพี่ได้ทำเสียชื่อเอาไว้ และคงเป็นเวรกรรมของผมที่โดนสื่อกรอกหูทุกวันในประเด็นเดิมๆ ถามจนเอียนกันไปข้างหนึ่ง เพราะสื่อทึกทักไปก่อนแล้วว่า…ถ้าแม่มันเลว ลูกก็คงเลวเหมือนแม่มัน

     2. แต่บางครั้งคนไทยก็สมองเสื่อม เพราะคนดีๆ เรามักไม่จำว่าความดีของเขานั้นคืออะไร แต่เรากลับอยากได้คนเก่งมาชี้นำ แม้เขาจะเลวบ้างก็ตาม

     ตรรกะง่ายๆ ที่เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าก็คือ คนดีมักจืดชืด ส่วนคนเลวมักหวือหวา นายกรัฐมนตรีดีๆ หลายคนมักถูกคนไทยด่าสาดเสียเทเสีย และไม่แยแสกับการบริหารงานที่ซื่อสัตย์สุจริต มีคุณธรรม แต่ราบเรียบและน่าเบื่อ เพราะเราไม่ชินกับความพอเพียง เรายังคงอยากได้ตัวเลขจีดีพีสูงๆ และมีความมั่งคั่ง มากกว่าการอยู่อย่างพอมีพอกิน

     เพราะยังไงคนไทยก็ยังอยากรวยเหมือนอย่างจีน ญี่ปุ่น เกาหลี หรือสิงคโปร์ เราไม่อยากจนเหมือนลาวหรือภูฏาน แม้คนในสองประเทศหลังนี้จะมีความสุขไม่แพ้ประเทศอื่นๆ ก็ตาม ตัวเลขจีเอ็นเอช หรือดัชนีชี้วัดความสุข ที่ก่อนหน้านี้หลายคนฝันว่าจะเอาอย่างเขาบ้าง มันก็เป็นเพียงแค่แฟชั่นเท่านั้นเอง

     ช่วงหลังๆ มานี้ ผมจึงได้ยินบางคนเริ่มพูดกันแล้วว่า อยากให้ทักษิณกลับมาบริหารประเทศ เพราะแม้เขาจะคอร์รัปชั่นบ้าง แต่ก็ทำให้เศรษฐกิจของประเทศดี…ช่างเวรกรรมจริงๆ

     3. สังคมไทยมีสื่อหลักที่ห่วยที่สุดในโลก สื่อส่วนใหญ่นำเสนอข่าวเพื่อเงินมากกว่าเพื่อสังคม ตัวอย่างที่เพิ่งจบไปก็คือ “ไอทีวี” ซึ่งตอนนี้เปลี่ยนเป็น “ทีไอทีวี” นั่นเอง และล่าสุดก็มีสื่อห่วยกว่าตามออกมา คงเดากันออกใช่ไหมครับว่าสื่อนั้นชื่ออะไร…ใช่แล้วครับ “พีทีวี”

     พฤติกรรมของ “พีทีวี” ถ้าเป็นภาษาจีนก็ต้องเรียกว่า “เจียะป้าบ่อสื่อ” กินอิ่มแล้วไม่รู้จะทำอะไร เลยเอาเงินของใครก็ไม่รู้มาถลุงเล่น บุคคลที่ผมเคยชื่นชมว่ามีความสามารถในระดับน่ายกย่อง อย่าง “จักรภพ เพ็ญแข” ก็กู่ไม่กลับเสียแล้ว ท่าทีของเขาทุกวันนี้ไม่ต่างอะไรกับ “สมัคร สุนทรเวช” หรือ “ดุสิต ศิริวรรณ” หรือสื่ออีกหลายคนที่ทำตัวเยี่ยงสุนัขรับใช้คอยปกป้องเจ้านาย

     4. คนไทยใจร้อน เรามักทนไม่ได้กับความเชื่องช้าในการบริหารประเทศ หรือการพัฒนาอย่างยั่งยืน เราไม่เข้าใจว่าการพัฒนาอย่างเป็นขั้นเป็นตอนเพื่อวางรากฐานประเทศอย่างมั่นคงนั้น มันกินเวลามากกว่าที่คิด

     กว่าที่ญี่ปุ่น เกาหลีใต้ จีน และสิงคโปร์ จะเจริญอย่างทุกวันนี้ได้ เขาต้องวางรากฐานทางการศึกษา เศรษฐกิจ การเมือง สาธารณสุข สิ่งแวดล้อม และวัฒนธรรม ด้วยการลงทุนทรัพยากรต่างๆ รวมทั้ง “เวลา” ไปมากกว่า 10 ปี หรืออย่างเวียดนาม เขาก็ใช้เวลานานทีเดียวกว่าจะขึ้นมาเทียบชั้นกับเรา และความจริงก็คือตอนนี้เขากำลังเบียดแซงเราไปแล้วอย่างน้อย 1 ก้าว

     นี่เป็นตัวอย่างความอดทนในการสร้างชาติ ที่ไม่มีอะไรได้มาง่ายๆ แต่สังคมไทยต้องการทางลัดด้วยการหาผู้นำที่เก่งด้านการตลาดและการสร้างแบรนด์ในระดับนานาชาติ มาบริหารประเทศพร้อมกับคิดค่าจ้างด้วยการคอร์รัปชั่น และคนไทยก็ยอมปิดตาข้างหนึ่งเพื่อการนี้โดยเฉพาะ

     5. แต่บางครั้งคนไทยก็ใจเย็น แม้เราจะจงเกลียดจงชังผู้นำที่รู้ว่าเขาเลวระยำตำบอน แต่ก็ยอมให้เขาทำเลวต่อไปได้ เพื่อแลกกับคำพูดสวยหรูและเศษเงินที่เขาหว่านมาให้เป็นระยะ

     ขณะนี้หลายคนแทบจะทนไม่ได้ที่ต้องรอถึง 6 เดือน กว่าจะมีการเลือกตั้งอีกครั้ง ทั้งๆ ที่เราทนมาได้ตั้งเกือบ 6 ปี กับผู้นำที่เราเรียกร้องให้ออกไปจากตำแหน่ง ผมงงเป็นไก่ตาแตกครับกับพฤติกรรมของ “หมอเหวง โตจิราการ” ที่ทำท่าขึงขังในการขับไล่ คมช. และรัฐบาลที่เข้ามาบริหารประเทศได้ 6 เดือน แต่หมอเหวงและพวกกลับทนอยู่ภายใต้ระบอบทักษิณได้ตั้ง 6 ปี

     ทำไมท่านยิ่งแก่ยิ่งใจร้อนล่ะครับ? อีก 6 เดือนเขาก็ไปแล้ว ถึงเวลานั้นถ้าเขาไม่ไป ค่อยออกมาไล่ก็ไม่สาย เพราะจริงๆ มันสายไปตั้ง 6 ปีแล้วครับ แล้วอีก 6 เดือนจะเป็นอะไรไป

     6. คนไทยเก่งวิพากษ์วิจารณ์ ผมชื่นชมกับเวรกรรมนี้มาก ไม่ทราบว่าในชาติปางก่อนคนไทยได้ทำกรรมอันใดไว้ จึงเก่งในการแสดงความคิดเห็นเหลือหลาย อย่างที่ผมกำลังแสดงความเห็นนี่ก็เช่นกัน เพราะเราชอบจริงๆ ครับกับการออกความเห็น

     7. แต่ให้ทำ กูไม่เอา หรือพอทำแล้ว ไม่เห็นเก่งอย่างที่พูดเลย

     นี่อาจเป็นอีกหนึ่งตรรกะหรือสัจธรรมที่ปฏิเสธแทบไม่ได้จริงๆ นั่นก็คือ คนปฏิบัติเก่งมักพูดไม่ค่อยเก่ง แต่คนพูดเก่งมักทำอะไรไม่ค่อยเป็น สังคมไทยจึงมีนักวิชาการอย่าง “ธีรยุทธ บุญมี” ที่มักจะมีคำพูดสวยหรู สร้างศัพท์แสงใหม่ๆ ตลอดเวลา จนราชบัณฑิตต้องกลับไปเข้าคอร์สฝึกภาษาไทยใหม่ทุกครั้งที่อาจารย์ออกมาแถลงข่าว

     เราจึงมีนักวิชาการมากมายที่ออกมาให้ความเห็นอย่างเสมอต้นเสมอปลาย คำแนะนำดีๆ ทั้งนั้นครับ และถ้าประเทศไทยทำได้อย่างที่อาจารย์เหล่านั้นแนะนำ เราจะเป็นชาติแรกที่สามารถไปสร้างบ้านบนดาวอังคารได้

     แต่ที่ผมสงสัยก็คือ นักวิชาการทั้งหลายเหล่านี้เคยเดินลงจากหอคอยงาช้าง มาสัมผัสปัญหาจริงๆ ในสังคมหรือไม่ หรือเพียงแค่เปิดตำราในห้องสมุดและวิพากษ์วิจารณ์ตามทฤษฏี

     เพราะวิธีนั้น คนรับใช้ที่เช็ดตู้หนังสือบ้านผมก็ทำได้ครับ

     8. คนไทยชาตินิยม แต่เฉพาะตอนเวลาดูบอลไทยแข่งกับต่างชาติเท่านั้นนะครับ เราจะชาตินิยมขึ้นมาทันที โดยเฉพาะแข่งกับสิงคโปร์

     9. แต่เราไม่เคยรักกันหรือชาตินิยมในกรณีอื่น สังเกตง่ายๆ ทุกวันนี้สังคมไทยแตกแยกเป็นหลายฝ่าย พวกรักทักษิณ พวกเกลียดทักษิณ พวกไทยพุทธ พวกไทยมุสลิม พวกเกลียดป๋า พวกรักป๋า พวกเกลียดรัฐประหาร พวกเกลียดคอร์รัปชั่น พวกขวาจัด พวกซ้ายจัด พวกมึง พวกกู และอีกหลายพวก นับไม่ถ้วน สาเหตุหลักๆ คือเราไม่สามารถยอมรับความแตกต่างทางความคิดได้มากนัก และที่สำคัญ เราสุดโต่งเกินไปกับทุกปัญหาแทบทุกครั้ง

     พอมีประชาธิปไตย มีเสรี มีทุนนิยม มีทักษิณ เราก็จะเอาสังคมนิยม เอาพอเพียง เอาทหาร แต่พอมีรัฐประหาร เราก็จะประชาธิปไตยจ๋าขึ้นมาทันที จะกลับไปเป็นเหมือนเดิมให้เร็วที่สุด ทนไม่ได้ขึ้นมาเสียดื้อๆ ทั้งที่ก่อนหน้านี้เรียกร้องกันจะเป็นจะตาย

     10. เว้นไว้ให้ไปให้คิดต่อเอง เพราะแค่นี้ก็รู้สึกเวรกรรมมากพออยู่แล้ว

     ทักษิณหลุดจากอำนาจ “อย่างเป็นทางการ” ไปแล้ว แต่ยังมีอำนาจ “อย่างไม่เป็นทางการ” เหลืออยู่หรือไม่ ลิ่วล้อทักษิณย่อมรู้ดี และถ้าว่ากันตามจริงแล้ว คนไทยทั่วไปก็รู้ดีว่าอดีตนายกฯ ผู้นี้ยังแรงดีไม่มีตก แม้จะวิ่งรอกไปทั่วภูมิภาคแล้ว ยังมีแรงทำตัวเป็นข่าวทั้งทางตรงและทางอ้อมอีกด้วย โดยทางตรงก็อย่างเช่นเมื่อคืนนี้ที่ทักษิณพูดผ่านสื่อระดับโลกอย่าง CNN แต่คนไทยอดดู และทางอ้อมก็ด้วยการให้ลิ่วล้อออกมาประโคมข่าว

     ลิ่วล้อเหล่านี้หากจะทำตัวดีมีสาระ ก็จะเป็นประโยชน์ต่อประเทศชาติมหาศาล แต่สังคมไทยต้องเสียทรัพยากรบุคคลอันมีค่าไป เพียงเพราะว่าหลงผิดต่อบุคคลที่ขาดคุณธรรมไปเพียงคนเดียว

     มีคำแนะนำไปยังลิ่วล้อทักษิณ 10 ประการ เผื่อกระตุกรอยหยักในสมองได้สักลิ่มหนึ่งครับ

     1. ลิ่วล้อที่ว่างงานอย่าง “สองจตุ” ทั้งจตุพรและจาตุรนต์ ควรสำเหนียกว่าตัวเองไม่ใช่โรนิน หรือซามูไรไร้สังกัดหลังหัวหน้าตาย แต่เป็นสุนัขรับใช้ไร้เจ้าของต่างหาก

     2. การออกมาร้องป่าวทุกครั้งที่มีข่าวพาดพิงทักษิณและพรรคไทยรักไทย เป็นการเสียพื้นที่ข่าวและเปลืองกระดาษหนังสือพิมพ์ไปโดยเปล่าประโยชน์ เพราะสิ่งที่พูดนั้นหาสาระอันใดมิได้

     3. จริงอยู่ที่ประชาชนทุกคนมีสิทธิอันชอบธรรมในการพูดและวิจารณ์ ตราบใดที่ไม่พาดพิงถึงสิทธิของผู้อื่น แต่สำนึกของคุณธรรมและข้อเท็จจริงนั้น สร้างความแตกแยกของสังคมมามากแล้ว หากจาตุรนต์พูดว่า คมช.ปิดปากและแทรกแซงสื่อ แล้วตลอด 6 ปีที่แล้วในรัฐบาลทักษิณ ปากจาตุรนต์ถูกเย็บไว้หรืออย่างไร คนไทยที่ดูทีวี ฟังวิทยุ อ่านหนังสือพิมพ์ เขารู้กันทั้งเมืองว่ายุคนั้นสื่อถูกปิดกั้น แต่จาตุรนต์กลับไม่รู้ ก็แปลกดี

     4. หากนพดลจบกฎหมายมาจากสถาบันชื่อดัง ก็ควรสำนึกในบุญคุณการศึกษาและน่าจะหวนคิดถึงชั้นเรียนในชั่วโมงจริยธรรม ที่สอนถึงการเป็นนักกฎหมายที่ดีและมีคุณธรรม หากการได้รับค่าจ้างอันสูงลิ่ว ส่งผลให้จริยธรรมเสื่อมลง ก็น่าเสียใจแทนพ่อแม่ที่ส่งเสียให้ลูกเรียน

     5. ชื่อ “นพดล” อาจได้รับการพูดถึงในวงการกฎหมายและสังคม แต่อนาคตการเป็นนักกฎหมายอาจตกต่ำ ไม่แตกต่างจากสุวรรณที่เสียรังวัดไปจากการปกป้องการขายหุ้นชินคอร์ปให้เทมาเส็ก จนบุญเก่าที่ทำมาแทบไม่ช่วยอะไร หนังสือ “เสียภาษีก็รวยได้” แค่เห็นหัวหนังสือก็ละอายใจแทน

     6. จิ๋วหวานเจี๊ยบ เป็นผู้หลักผู้ใหญ่ของบ้านเมือง แต่กลับทำตัวให้เด็กถอนหงอกตลอดเวลา เรื่องโบกี้รถไฟ เรื่องถูกลอบสังเกตการณ์ เรื่องน้อยใจ คมช. ไม่เข้าอวยพร และเรื่องไม่เป็นเรื่องเหล่านี้ น่าจะเป็นเรื่องจัดฉากเพื่อส่งต่อไปยังเรื่องใหญ่อื่นๆ ที่วางแผนไว้แล้ว หรืออาจจะไม่มีอะไรก็เป็นได้ แต่ขงเบ้งผู้นี้ก็ยังสร้างความอึดอัดให้สังคมไทยต่อไปว่าอยู่เบื้องหลังระเบิดวันสิ้นปีหรือเปล่า อยากรู้ไหมว่าทำไมคนไทยสงสัย

     7. อชิรวิทย์ นายตำรวจชั้นผู้ใหญ่ แต่ผลงานชั้นนายสิบ เห็น IRK เป็น IRA ไปเสียฉิบ นึกไม่ถึงว่าไม่มีข้อมูลแต่ก็ให้ข่าวกับเขาได้ด้วยเหมือนกัน แต่ก็เข้าใจได้ เพราะหน้าที่โฆษกก็คือ “พูด” ถ้าไม่ทำหน้าที่พูด ก็ไม่รู้จะทำหน้าที่อะไร แต่สิ่งที่รับไม่ได้ที่สุดคือ การเรียกร้องให้สมานฉันท์กันหลังเกิดเหตุระเบิดวันสิ้นปี

     8. ไม่ทราบว่าอชิรวิทย์เรียกร้องให้ใครสมานฉันท์กับใคร ญาติผู้เสียชีวิตสมานฉันท์กับคนร้าย? ผู้บาดเจ็บสมานฉันท์กับผู้วางระเบิด? ชาวต่างชาติสมานฉันท์กับการท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย? หรือ คมช. สมานฉันท์กับ ทรท. อยากแนะนำให้ท่านโฆษกสมานฉันท์ให้ถูกที่ถูกทางด้วยครับ

     9. สิงคโปร์เป็นประเทศเล็ก แต่ใจใหญ่ ทำธุรกิจไปทั่วโลก แถมประสบความสำเร็จมานักต่อนัก แต่มาพลาดอย่างจังกับดีลชินคอร์ป ก็ยังไม่เข็ด ยังติดต่อเจรจาต้าอ่วยกับตระกูลชินอยู่เนืองๆ จะด้วยเหตุผลอะไรนั้นคนไทยรู้บ้าง ไม่รู้บ้าง แต่ที่แน่ๆ สิงคโปร์เสียภาพลักษณ์ของการเป็นประเทศที่เฉียบขาด มีคุณธรรม และ “เจริญ” ในสายตาของคนไทยไปแล้ว จึงขอเตือนให้คิดให้ดีหากจะทำธุรกิจกับตระกูลชินนี้อีก

     10. สื่อที่นำเรื่องราวของทักษิณมาตีแผ่ มีความชอบธรรมในการทำหน้าที่อย่างแน่นอน หากการตีแผ่นั้นมีความรอบด้านและเป็นธรรมกับทุกฝ่าย คนไทยไม่ต้องเรียกหาความเป็นกลาง เพราะมันไม่มีอยู่จริงในโลกนี้ เพียงแต่ของให้ “เป็นธรรม” ก็พอ สื่อที่ดีจึงวางตัวลำบากนัก เพราะบางคนบอกว่า ที่ว่า “เป็นธรรม” นั้น เป็นธรรมกับใคร ส่วนสื่อที่เลวก็วางตัวลำบากเช่นกัน เพราะแยกไม่ออกว่าแบบไหนจึงจะเป็นสื่อที่ดีได้